Życie duchowe interesuje wielu ludzi, nawet niekoniecznie wierzących i chrześcijan. Temat ten był często podejmowany przez teologów, świętych czy Ojców Kościoła. Wydawnictwo TYNIEC opublikowało jedną z prób podjęcia tego zagadnienia. Autorem jest mało znana Cécile Bruyère OSB (1845–1909). Była francuską benedyktynką i duchową córką Dom Prospera Guérangera OSB. Założyła żeńskie opactwo św. Cecylii w Solesmes (1866). W 1870 r., gdy miała zaledwie 24 lata, została przez papieża Piusa IX mianowana ksienią tego klasztoru i piastowała ten urząd aż do śmierci. Oto fragment jej dzieła:
W życiu duchowym tak naprawdę nic, co nie prowadzi do praktyki, nie ma wartości. Piękne myśli, wielkie przeżycia, które nie przekładają się na ugruntowane cnoty, są całkowicie bezwartościowe. Weryfikacja nauki dokonuje się w czynach człowieka. Miłować kształcenie się w nauce nadprzyrodzonej – to bez wątpienia ujawniać dobre inklinacje umysłu. Skupiać się jednak na zgłębianiu prawdy bez wprowadzania własną wolą w życie bogactw posiadanych przez intelekt – to dać świadectwo braku logiki i mierności swej wiedzy. Nasza wiara ma tę cechę szczególną, że nakazuje ćwiczenie się w tych wszystkich prawdach, których naucza. Nie ma w niej żadnej teorii, która nie powinna przekształcić się w praktykę. W przestrzeni wiary marzyciele i twórcy systemów myślowych nie mają żadnej przyszłości. Wiara kształtuje tylko tych, którzy działają zgodnie z tym, jak wierzą. Ludzie prawego serca, którzy wyciągają logiczne konsekwencje z tego, w co wierzą, dochodzą do życia tylko z wiary. Jednym słowem, ci, których św. Paweł nazywa świętymi, to właśnie tacy gorliwi i dzielni chrześcijanie.